Sadece ak kâğıt tanığımdır

“Gök mavi, zemin yeşildi.” diye betimliyor bir şiirinde Niyazi Akıncıoğlu Bursa’yı. İkinci sömestri döneminin sonu yaklaşıyor. İlkbahar tüm güzelliğiyle geldi. Bir yıllık öğretim yılının bitmesine artık çok az zaman kaldı. Baharın gelişi tanımsız güzeldir Bursa’da. Uludağ eteklerinde oturduğumuz evin balkonundan renk renk çiçek ağan şeftali, erik, kiraz bahçelerini yakinen seyredebiliyorum. Okulumuzun da içinde ıhlamur, çam ağaçlarıyla süslü geniş bir bahçesi var. Bahçemizdeki ağaçlar da Uludağ’ın eteklerindeki yeşillik denizine nazire yaparcasına hoştu. Evet, gök mavi ve zemin yeşildi bu güzel kentte.

Havaların ısınması, güneşin altın ışıklarını cömertçe doğamıza göndermesi, öğrencilerin kaygısızca koşup oynamalarını izleyerek günlerin nasıl geçtiğini fark edemiyorum. Acı anılar iyice geride kalmıştı demek pek kolay olmuyor yine de. Zaman çok şeyin ilacı. Lakin ruhumu acıtan, kalbimi yaralayan acıları bir anda silip atılmıyor. Öğrenciler bile yanlış yazılarını en iyi silgilerle silince; silinen yerde bile bir iz kalır.

Yaşadıklarımı yazmakla ferahladığımı hissediyorum. Okuyarak, yazarak, yeşil Bursa’yı seyrederek artık ileriye bakıyorum. Artık iyice anladım, güzellik, zenginlik, “Sevda Sözleri” yeterli olmuyormuş mutlu olmak için. Hele benim gibi güzelliğine güvenip duygularıyla hareket ederek evlilik yolculuğuna çıkmanın içinde ne büyük eksiklikler barındırdığının hayal kırıklıklarını yaşayarak öğrendim.
Son yıllarımda yaşama ümidimi kaybetmiştim. Dul bir kadındım. Yuvam tarumar olmuştu. Tatlı sözler, şık ve pahalı elbiseler yetmedi sürekli aile birliğini sağlamaya. Mutluğu yakalamak bana kısmet olmadı… Bu gerçekleri acı bir biçimde tattım. Ayakta durmak için daha önemli değerlerin olduğunu hayat öğretiyor insana.

Sakarya’daki okul anılarımı; meslek büyüğümü hiç ama hiç unutamıyorum. Karşıma sürekli Kabiller çıkacak değil ya! Habiller de var elbette aramızda. Onlar dürüstlük, içtenlik, hoşgörü, duygudaşlık… benzeri özellikleriyle çıkarlar or